Nie przypuszczałam, że da się napisać taką książkę. To swego rodzaju historia duchowa Uroża przepuszczona przez moje rozumienie jego i wieloletnie przemyślenia. Ludzie lubią, gdy opowiadam im różne historie z Uroża. I oto, zebrałam je wszystkie do kupy. Kiedyś mnie zabraknie i nie będzie komu ich opowiadać.

W Uroskiej gotyce (Урізька готика) trzy pokolenia księży prowadziły księgę, w której zapisywali nie tylko miejscowe, nadzwyczajne wydarzenia, ale i sny swoich parafian.

Читати більше »

Stary nakład dawno już się rozszedł i tym razem wydałam „Sługę z Dobromila” („Слуга з Добромиля”) w „Prywatnej kolekcji” Wasyla Habora. Na okładkę znalazłam serię flamandzkich gobelinów z XIII wieku — „Bestia apokalipsy”. Poprzednia wersja była opatrzona oryginalnymi zdjęciami, tyle że ten człowiek z okładki zupełnie nie był podobny do Sługi.

Potwornie gorącego lipca 2012 roku razem zdecydowaliśmy razem z Wasylem zorganizować spotkanie z mieszkańcami Dobromila. Pojechał z nami niezastąpiony Myron Iwanyk. Chciałam usłyszeć od mieszkańców… Nawet nie wiem, co chciałam. Читати більше »

Opisałam czas, w którym Königsberg stał się Kaliningradem. Nazwa zmienia los. Mogłam napisać inną, nie aż tak eksperymentalną powieść, i chociaż wiedziałam już w tym czasie dosyć dużo — zrezygnowałam.

Oficer pruskiej armii w stanie spoczynku (Herman) w 185… roku widzi we śnie zniszczenie i pożogę ni to Kartaginy, ni to Königsberga. Czternastoletnia Julia w 1945 roku, gdy płonie Königsberg śpi i widzi się w XIX wieku. Nigdy nie spotkali się. Po prostu patrzę na Königsberg swoimi oczyma. A wszystko co czułam, pracując nad książką, opisane jest dzień po dniu w Dzienniku Königsberga.

Читати більше »

Ta książka, wydana w minimalnym nakładzie, jest mi najbliższa. Więcej takiej nie napiszę. W istocie, to jedna powieść, wydana tak, że wchodzisz Wschodnimi Wrotami, a wychodzisz Zachodnimi. Ta idea przypadła do gustu Wasylowi Harborowi. Spodobała mi się okładka Andrija Kisja — biała księga z oknami-otworami. Ja sama nigdy nie wschodziłam i nie wychodziłam przez drzwi, zawsze oknem.

Wydanie tej książki było dla mnie bardzo ważne. Teraz jestem przekonana, że w Przytułek da schronienie każdej osobie w potrzebie. Żebyście wiedzieli — imiona Skrybów to Anton i Jakiw.

Читати більше »

Kiedyś, dawno temu, Mykola Żułyński powiedział, że marzy o książce z moimi opowiadaniami. Jak już wspomniałam, opowiadania pisuję rzadko. Po prostu coś mi strzela do głowy i zaczynam pisać jedno za drugim. I znów — długa przerwa. Jednak od kiedy zaczęłam pisać eseje, udało mi się stworzyć hybrydę eseju z opowiadaniem. Być może to wbrew zasadom, ale zasady mnie nigdy nie przejmowały. Pisarz musi być odważny. Niektóre z moich ostatnich tekstów są na tyle przepełnione symbolami, ukrytymi cytatami, że nie można przyjmować ich wprost. Krytyków to irytuje, ale to nie myśli krytyków mają mnie obchodzić. I o dziwo, mimo, że to nie powieść, czytelnicy chętnie kupowali tę książkę. Teraz powieścią nazywają wszystko co ma więcej niż 50 stron.
Читати більше »

„Królestwo” („Королівство”) trzeba było wydać na nowo, choćby po to, aby poprawić pomyłki w tekście. Miała być wznowiona również książka „Книгоноші з Королівства”, ale wydawca ma finansowe problemy. Mimo wszystko jestem zadowolona. Czytelnicy pytali mnie, gdzie „Славетні коти Королівства” i „Книга переліток”. O ile nie zamierzałam pisać przedłużenia, o tyle pomyślałam, że można by napisać te dwie książki. Nie było łatwo, bo trzeba było wymyślać bajkowe historie. Nie chciałam iść najmniejszą linią oporu i pisać sztampowo, i nudno. Dlatego załączam tutaj wstępny rękopis „Славетних котів Королівства”. Nie z wszystkiego jestem zadowolona, może kiedyś napiszę więcej.

Читати більше »

Bez wątpienia to najbardziej wyszukana z moich książek, bogato ilustrowana wschodnim malarstwem. Pomysł napisania „wschodniej” książki wypłynął od Wasyla Habora, a formę jej nadał Andrij Kiś. Stąd właściwie książka ma trzech twórców. Książka już dawno stała się bibliofilskim rarytasem. Читати більше »

Historia tej książki jest trochę nietypowa dla mnie. Pomysł napisania o miasteczku Dobromil pod Starym Samborem, aby zwrócić na niego uwagę, dał mi Myron Iwanyk (Мирон Іваник), redaktor wydawnictwa „Знання”. Coś osadzonego w historii: fantasy albo detektyw. Z początku obraziłam się na taką prawie nieprzystojną propozycję, zwłaszcza że nie ma znaczenia co wydajesz — detektyw czy filozoficzne czytadło — u nas, w Ukrainie na tym nie zarobisz. A moja sytuacja finansowa była, delikatnie mówiąc, nie bardzo. Nie dno, ale blisko do niego. Pisząc historyczno-patriotyczna powieść mogłam zepsuć sobie reputację — jedyne co mi zostało. Jednak pan Myron ma nadzwyczajną zdolność nie tylko generować idee, ale i torować im drogę. „Dobrze — powiedziałam — jeśli wymyślę fabułę, to napiszę”.

Читати більше »